De GR221 op Mallorca: mijn eerste échte hike

De GR221 lopen op Mallorca? We dit it! Vorig jaar kocht ik goede wandelschoenen want ‘op Mallorca kun je zo goed wandelen’. Ik was alleen nog niet veel verder gekomen dan een paar uurtjes her en der en mijn wandelschoenen bleven ongebruikt… Maar toen mijn super fitte, ultrarunnner zus op bezoek kwam ontkwam ik er niet aan om mijn wandelcarrière op Mallorca naar een hoger niveau te tillen. Mijn eerste échte, meerdaagse hike!

Wat is de GR221?

De GR221 is de meest iconische wandelroute op Mallorca en staat ook wel bekend als de ‘Ruta de Pedra en sec’ (wat ‘droge stenen route’ betekent). De route van de GR221 doorkruist de bergketen van Mallorca; de Serra de Tramuntana. De Tramuntana heeft toppen tot 1250 meter en ligt pal naast de middellandse zee. In dit werelderfgoed vind je bossen, pittoreske bergdorpjes, oude paden en wilde geiten. Wij deden 7 dagen over de volledige GR221 route van 144 kilometer. In deze blog neem ik je mee langs onze hoogte- en dieptepunten.

Wanneer?

De GR221 loop je het liefst in de lente of de herfst. In de zomer is het namelijk te heet en in de winter is er kans op sneeuw. Wij liepen de route half juni, wat al aan de warme kant was. Aan de andere kant hoefde we ons geen zorgen te maken over regen.

Overnachten

Als echte hikers het betaamd (ahum), sliepen we in een tentje. Dit is op Mallorca niet legaal, wel gedoogd. Langs bijna (hierover later meer) de hele route was dit prima te doen. Er zijn ook berghutten langs de route (Consell de Mallorca), maar veel daarvan waren door corona gesloten en je kunt overnachten in het klooster van LLuc (Sanctuari de Lluc).

Dag 1: San Telmo – La Trapa (9 km)

Het is snikheet, maar wij gaan wandelen (en niet zo’n klein beetje ook)! We vertrekken aan het einde van de dag. Na onze rugzak vier keer uit en ingepakt te hebben zijn we er klaar voor. Hugo is zo aardig om ons naar de andere kant van het eiland te rijden, naar San Telmo. Een super schattig dorpje aan zee! Maar wij zijn hier niet voor de zee. We lopen meteen het dorp uit. Al snel gaat de weg recht omhoog. Het pad verandert steeds meer in een verzameling rotsblokken waar we overheen klauteren.

Ik moet behoorlijk wennen aan vele kilo’s op mijn rug. Hoe hou ik dit ooit vol?! Al snel krijg ik het antwoord. Op de top van de berg hebben we een waanzinnig uitzicht op la Dragonera, een eiland voor de zuidkust van Mallorca. Dit is fantastisch! We komen nauwelijks mensen tegen en voelen ons helemaal into the wild. Bovenop La Trapa zetten we ons tentje op. Wat een uitzicht! Op het campingpitje verwarmen we een vegan tortilla en gaan onder zeil.

Dag 2: Ses Fontanelles – Estellencs – Banyalbufar (28 km)

Na een redelijk goede nacht zijn we vroeg uit de veren. We zien voor het eerst bordjes met GR221 en komen erachter dat de ‘officiële’ GR221 Mallorca route in eigenlijk in S’Andratx begint (in plaats van San Telmo). Het pad is hier goed aangegeven en loopt een stuk sneller dan de rotsblokken van gister. We lopen zelfs een stuk over de weg, tot aan een schattig hotel (Finca ses Fontanelles) waar mensen net aan het ontbijten zijn, buenos días!

Dan gaat het pad (weer) stijl omhoog. De aanwijzingen voor de GR221 route zijn hier niet meer zo duidelijk en ik ben blij met het GPS-horloge van mijn wandelgenoot. Het is warm en wat zijn we blij als we een kraantje tegenkomen. We genieten van een ‘uitgebreide’ wasbeurt, midden op de GR221 (er is hier overigens niemand te bekennen).

’S middags nemen we in het schattige bergdorpje Estellencs een pauze in de schaduw van de kerk. Ik merk ineens dat dat mijn benen hartstikke zwaar zijn. Help, ik kan geen stap meer zetten! Tijd voor een siësta. We lopen (ik strompel) het dorp uit en vinden een fijn plekje in een bos. We verwarmen wat linzen en strekken de benen. Na de rust red ik het wonderbaarlijk nog tot Banyalbufar. Buiten het dorp, in de bocht van een camino, vinden we een plekje voor de tent.   

Dag 3: Esporles – Valldemosa (20 km)

Als ik wakker word doen mijn benen nog steeds zeer! Ook mijn schouders doen pijn van de rugzak. We lopen toch maar verder (we zijn ten slotte op wandelvakantie), over smalle bospaadjes en over bergen. Dan verliezen we de zee uit het oog. We komen aan bij Esporles en halen empanadas en cocas (een ‘pizza-achtige’ specialiteit van het eiland) bij de bakker. We zien er inmiddels vrij verwilderd uit met onze rugzak, gevonden wandelstokken en een buf mét klep (de ultieme hikerslook haha) op ons hoofd. Je hier niet druk over maken is een leuk bijeffect van het wandelaarsbestaan. 

Aan het einde van de dag komen we aan bij Valledemosa. Na een kort bezoek aan de supermarkt lopen we het dorp uit. De tent zetten we op een prachtige plek in het bos, naast stenen overblijfselen van een oude nederzetting.

Dag 4: Deia – Port de Soller – Soller – Biniaraix (31 km)

‘Mehhh!’ We worden gewekt door een groep schapen. De GR221 verrast ons ook vandaag met adembenemend uitzicht, wat een route! We lopen door bossen, over rotsen en de zee is weer in zicht. Al dalend lopen we over een oud stenen pad wat is aangelegd door Archduke Ludwig Salvator rond 1870. De locals dachten dat hij gek was, maar wij zijn hem reuze dankbaar.

Deía is prachtig, maar we blijven niet lang hangen. Onze volgende stop, Port de Soller is namelijk de enige plek op de route langs het strand. Dat willen we niet missen! De zee is heerlijk verfrissend. We kopen 7(!) flessen water voor het volgende traject van de route, waarop we geen winkels tegenkomen. Ik haal nog wat extra blarenpleisters, inmiddels ben ik bezegeld met vier prachtexemplaren.

Rond Soller blijkt het lastig om een plekje voor de tent te vinden. Zeg maar gerust onmogelijk! Of het is bebouwd, of het land is privé en er staat een enorm hek. We lopen steeds een stukje verder tot het donker wordt. Dan zijn we ineens bij een volgend dorp, Biniaraix. En nog geen slaapplek! We houden de moed erin. Pas rond 11u ‘s avonds is het zover, we vinden een plekje voor de tent.

Dag 5: Cúber – Pas Llis – Tossals Verds (18 km)

Na de lange dag van gister, word ik wederom wakker met zere benen. Inmiddels weet ik dat de pijn vanzelf minder word als ik begin met lopen. Net een dieseltje die even op gang moet komen. Dit is het meest ongerepte en wilde stuk van de route en we lopen steeds hoger. Tijdens het ontbijt (weer havermout) zien we gieren.  

Later zien we de Puig Major, de hoogste top van de Tramuntana en lopen we langs de Cúber, een kunstmatig bergmeer. Vanaf Pas Llis lopen we met een Belgisch man mee naar de berghut van Tossals Verds. We drinken een cola light, waar ik ineens zin in heb. Wandelen doet gekke dingen met je.

We komen een perfecte plek tegen voor de tent en hoewel dit altijd lastige beslissing is (‘misschien is er verderop een beter plekje’), besluiten we kamp te slaan. We wassen ons in de rivier, tussen de wilde schapen en voelen ons helemaal ‘een met de natuur’.

Dag 6: LLuc (22 km)

Hoewel ik vanaf dag twee mijn twijfels had over de haalbaarheid van de GR 221 in 6/7 dagen, blijkt ineens dat ons doel niet ver weg meer is. Ik plak nieuwe pleisters op mijn blaren en vol goede moed lopen we richting Lluc. We zien de zon achter de berg vandaan komen en worden, wederom, getrakteerd op de mooiste panorama’s. De GR221 loopt afwisselend langs bossen, bergen, zeezicht en dorpjes. Dit maakt de route gevarieerd en altijd weer verrassend.

We verfijnen onze yell die we onderweg hebben bedacht. Kibbelen wat met elkaar (daar zijn we ten slotte zussen voor) en dan zijn we bij Lluc. Een mijlpaal! Lluc is een bedevaartsoort met een klooster. We eten pizza en lopen door de tuinen van het klooster. We brengen de nacht door langs een uitgestorven bospad, een paar kilometer voor Pollenca.

Dag 7: Pollenca – Port de Pollenca (17 km)

We voelen ons inmiddels zo ‘een met de natuur’ dat we er tegenop zien om terug te gaan naar de ‘beschaving’. Wandelen geeft zo’n vrij gevoel! Het is wonderlijk om zo weinig nodig te hebben en overal te kunnen slapen. Ik vergeet mijn blaren en we fantaseren over maandenlange tochten door de Pyreneeën. We genieten op het laatste stuk van de vele prachtige oude bomen, wilde geiten, schapen en zien een wilde marta. Aangekomen bij Pollenca vind ik het mooi geweest, maar mijn fitte zus wil héél graag nog tot het, volgens haar, officiële eindpunt in Port de Pollenca. Vooruit dan maar! Het laatste stuk van de GR221 route loopt langs een autoweg, maar een verfrissende duik is de beloning. We did it!

Eindoordeel: Moet iedereen de GR221 op Mallorca lopen?

Ik heb van de GR221 genoten! Let wel, dit was mijn eerste échte (meerdaagse) hike dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal.

De tocht laat je de allermooiste kant van Mallorca zien. Handig is dat je regelmatig een dorpje tegenkomt om proviand in te slaan (het langste stuk zonder is tussen Soller en Lluc, ongeveer anderhalve dag).

Het is niet voor iedereen weggelegd om in een tentje te slapen. Omdat de GR route bijna altijd omhoog óf omlaag loopt was het best afzien met een zware rugzak! Helemaal in de Spaanse zon. Je kunt het jezelf makkelijker maken door onderweg in de berghutten te slapen, als is dit natuurlijk minder ‘wild & free’.

Achteraf had ik er liever iets langer over gedaan om tussendoor een dagje rust te nemen. Mijn ultrarunning zus had hier overigens iets minder moeite mee, maar die huppelde dan ook nog vrolijk door terwijl ik op mijn blaren liep, haha.

Al met al kan ik de GR221, of delen hiervan, van harte aanraden!

Heb je na dit verhaal ook zin om de GR221 op Mallorca te lopen? Stuur gerust een berichtje als je vragen hebt!